Twee weken geleden app ik Jean, de eigenaar van het hostel op Guadeloupe waar ik zal gaan werken in mijn gebroken Frans.
"Il y a des choses différentes par rapport à l'anée dernière?" Of er dingen veranderd zijn die ik moet weten.
"Oui j'ai fermé." Hij is gesloten.
Jean heeft zijn hostel vanwege onduidelijke redenen gesloten en zit in Frankrijk, waar hij opnieuw gaat starten. Vanwege de heisa is hij vergeten mij op de hoogte te stellen.
Op weg naar avontuur is mijn avontuur al begonnen. Het stabiele vooruitzicht dat werken in het hostel had geboden verdwijnt aan de onbekende horizon. 
Direct daarna voegt Jean eraan toe dat vrienden van hem een hostel hebben op Basse-Terre en dat ik daar terecht zal kunnen, maar na informeren bij die vriend hoor ik dat hij al genoeg personeel heeft en dat het voor hem niet rendabel zal zijn in het toeristische seizoen om een extra bed weg te geven. Geen succes dus.
De dagen hierop besteed ik door ondernemingen op het eiland te contacten en eindeloze sollicitaties in het Frans of Engels neer te pennen. Geen reactie, van geen enkele.
In de tropen gaat het leven langzaam. Dat bevestigt zich nadat ik in eerste instantie een veelbelovend gesprek over de e-mail voer met een ondernemer van het eiland, die zijn netwerk in het toerisme gebruikt als boekingskantoor en manager van tours en activiteiten. Hij is geïnteresseerd in mijn verhaal en is van mening dat mijn kwaliteiten een toevoeging kunnen zijn. Na de vraag wanneer ik zou kunnen bellen of skypen blijft zijn respons op mijn antwoord uit. De veelbelovende gesprekken verdwijnen uit mijn inbox en ik sta opnieuw met lege handen.

Een paar dagen later belt Henk me. Hij heeft de e-mail gelezen die ik hem gestuurd heb. Via via hoorde ik dat hij al twintig jaar op Marie Galante woont, een klein eilandje bij Guadeloupe, en dat hij vanzelfsprekend van wanten weet.
Hij vertelt me dat we werkloosheid groot is, met name voor jongeren zou dat percentage rond de 40% kunnen zitten. Begrijpelijk dat ondernemingen dus niet staan te springen om een jongen uit Nederland.
Toch schiet Henk iets te binnen, hij kent een resort met Scandinavische eigenaren die veel jongeren vanuit daar in hun personeel hebben. Dezelfde avond stuur ik hen een mail. Misschien wat kortdag, maar wie niet waagt wie niet wint.
Het avontuur is onverwacht vroeg begonnen. Maar ik geloof dat dat een kenmerk is van avontuur.